Sobota, 29 czerwca 2013. Zwiastun bloga pod rozdziałem! Trzymałam w dłoniach ciepłe, świeżo zrobione kakao. Kubek nieprzyjemnie parzył moje dłonie, ale ja bałam się zrobić jakiegokolwiek ruchu. Wzrok utkwiłam w piance, której nawet nie ruszyłam. Zabawne, zaledwie pół godziny byłam szczęśliwa, niezależna, gdy znowu TO robiłam, a teraz czuję się jak oszustka. Oni mi pomogli, a przynajmniej chcieli, a jak ja im się odwdzięczyłam? Zostaw tą koszulkę.

Z tej strony Gaba, bo cóż. Milka już raczej tu nie zagląda, ale co jej się dziwić? Biedna ma studia masę nauki i sesje. Zresztą wydaje mi się, że już straciła zapał do pisania, a robiła to głównie ona. Bądźmy szczerzy, ja siedziałam obok i albo się śmiałam z tego co napisała albo w ostateczności mówiłam coś złośliwego co mogłaby powiedzieć Lily. W taki sposób były tworzone rozdziały. Ta notka nie ma najmniejszego sensu.

Z czasem dała za wygraną i przestała szukać momentu, którym mogłaby go przetestować do reszty.

Coś, przed czym w świecie nic nie uciecze. Poniedziałek, 10 lutego 2014. Na trzy dni przed wydarzenie niemal wszystko zdawało się być gotowe. Jedynie robotnicy krążyli po placu, podłączając odpowiednie kabelki, sprawdzając oświetlenie i nagłośnienie, instalując efekty specjalne czy montując kolejne kilkanaście kamer, aby dodatkowo zadbać o bezpieczeństwo obecnego tam i jakże licznego tłumu. Powinienem mu ufać, rozumiesz? Choć Kaulitz w głębi ducha był mu wdzięczny za te słowa, nie.

Uwierz i zaufaj, wtedy zrozumiesz. Środa, 20 sierpnia 2014.

Odzywam się prawie osiem miesięcy od ostatniego wpisu, te ponad pół roku od poprzedniego zawiązania akcji, rzucenia kolejnych kłód pod nogi bohaterom, aby koniec końców pozostawić sprawy nierozwiązanymi. Może tak miało być? Tak, najprawdopodobniej jest to mój ostatni wpis na tym blogu. Oczywiście, że dalej tworzę. Może nawet za dużo, bo, jak wsp.

I wplątałam się w inne działalności twórcze w innych miejscach. Zagląda tu jeszcze ktoś? Poniedziałek, sierpnia 10, 2015. What do you say? .

I właśnie tam miała zamiar pójść Ginny. Około północy, upewniwszy się najpierw, że wszyscy w domu śpią, zeszła na dół do salonu. Sięgnęła na dno starego kredensu po mały woreczek proszku Fiuu. Wysypała sobie odrobinę na rękę, po czym weszła do kominka. 8211; powiedziała, ciskając garść proszku o palenisko. Ginny zaczęła krztusić się dymem. W jednej chwili wszystko się rozmyło. Zakręciło jej się w głowie, straciła równowagę i upadła.

An inflamed lie that was paint out too often. Oh Sehun, Xiao Luhan. Luhan jest starszy od Sehuna o 6 lat. Coś mi się spieprzyło z tabulatorami, ale nevermind, naprawię do jutro. Pewnie niektórzy nie będą uszczęśliwieni, bo dodaje M. Miłego czytania w każdym razie. Mam nadzieję, że trochę wzbudzi w Was to ciepła. No nie stój tak, połóż się.

Nie wiem dlaczego, ale uwielbiam słowa na nie. Przytłacza mnie, przygniata swoim ciężarem, że aż ciężko mi oddychać. Bezsilność nie jest tak jednoznaczna. Owszem, posiada pewien bagaż emocji, jednak to niemoc ogarnia nas całą sobą, otula grubym cielskiem niczym boa. Bezsilność tkwi w nas, nie jest nam obca i nieznana, nie atakuje z ukrycia. Niemoc wiąże ręce na plecach mocnych marynarskim supłem. Naprawdę lubię, kiedy niebyt. Bo to właśnie z niej ro.